Zbigniew ma na nazwisko Wodecki: listopada 2014

sobota, 22 listopada 2014

Rozrzucony krajobraz.

Albo porzucony?
Komuś bardzo zależało na jakiejś kolejności, cyfry pasowały, wygrały litery, raczej ich cały zbiór.Alfabet.
Zastanawia mnie, dlaczego ktoś chcę żebym jedną z nich lubił bardziej od drugiej, żeby mi się kojarzyła z czymś nieprzyjemnym, rdzą, błotem, a nie galerią handlową-oazą błyszczącą na pustyni, ratunkiem dla konającego z wyczerpania.
Jedliśmy lody pod sklepem,gdzieś na mazurach. Na podwórko weszła młoda dziewczyna w sportowym stroju, we wsi niedaleko której mieszkaliśmy organizowane były zawody dla młodzieży. Przed wejściem,dwie pracownice paliły papierosy. Zwykła wymiana zdań z dziewczynką, które miejsce, co się dzieje jeszcze pod szkołą, nie pamiętam co odpowiedziała, poszła jeszcze dalej skracając sobie drogę przez tory kolejowe,aż znikła za domami.
Chyba dla wszystkich którzy byli w tym miejscu, nie było w tym nic nadzwyczajnego.
Spojrzałem na S.
-Inne życie. Przyznała mi racje. Dokończyliśmy lody, mleko po które przyjechaliśmy wsadziliśmy w uchwyt bidonu, i pojechaliśmy kilka kilometrów w stronę domu, nic nas nie zatrzymywało.