Zasłona.

 

  Asfalt zaczyna bąbelkować jak wstrząśniętę oranżino, widzę dno Wisły, puste butelki porozrzucane wokół odbijają światło, daje to wrażenie nieustannego puszczania zajączków w moją stronę, boję się zapalić papierosa. Woda dopiero wprowadzona do organizmu już jest na jego powierzchni, spływa po plecach, czuje ją już w lepkiej postaci na swoich rękach.

Słońce jak zacięta płyta, nie ma trwałości. Koło, pętla…